Workshop : MUSIC กับพี่เจี๊ยบและพี่กบ
โครงการ Hatch-U
วันพฤหัสบดีที่ 25 มีนาคม 2553
ณ สำนักงานมูลนิธิกระต่ายในดวงจันทร์

หลังจากกลับจากทริปหมู่เกาะสุรินทร์มาได้อาทิตย์กว่าๆ กิจกรรมต่อมาคือ พูดคุย รู้จัก กับสื่ออีกประเภทหนึ่ง คือ ดนตรี ซึ่งปกติเชื่อว่าทุกคนก็คงฟังเพลง เต้นรำ (กันบ้าง) และชื่นชอบในดนตรี และมีดนตรีอยู่ในหัวใจกันอยู่แล้ว จึงอาจจะไม่ใช่เรื่องยาก เมื่อพูดถึง ดนตรี และก็เชื่ออีกว่าส่วนใหญ่ของคนทั่วไปก็มักจะเป็น "นักฟังดนตรี" มากกว่าจะเป็น "นักทำดนตรี" เมื่อพูดถึง การทำดนตรี มันเลยกลายเป็นเรื่องยากของใครหลายคน ที่มักจะบอกว่า "ฉันทำไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่ใช่นักดนตรี" นี่แหละ...อุปสรรคขนาดใหญ่ ก้อนโต ที่กลายเป็นโจทย์ (หนักอึ้ง) ที่บอกพี่เจี๊ยบ (วรรธนา วีรยะวรรธนะ) ไอดอลและนักร้อง นักทำดนตรี ที่หลายคนชื่นชอบ มาช่วยทำ Introduction เรื่องของดนตรีในคราวนี้ ก่อนหน้าที่จะถึงวันเวิร์กช้อป ลุงอ๋อยบอกพี่เจี๊ยบและพี่กบ (สามีพีเจี๊ยบซึ่งเป็นนักดนตรีเหมือนกัน) ว่า นอกเหนือจากอุปสรรคที่ว่าแล้ว อยากให้เด็กในโครงการ Hatch-U รู้จักดนตรีในฐานะ ศิลปะอย่างหนึ่ง และมองข้ามผ่านอุปสรรคที่ว่าโดยมองเห็นดนตรีเป็นเครื่องมือหนึ่งที่ใช้สื่อสารความคิดได้เหมือนเครื่องมืออื่นๆ เช่น การเขียน ภาพถ่าย หรือ หนังสั้น

เมื่อเริ่มวงสนทนาในวันนั้น หลังจากถามไถ่ที่มาที่ไปและทำไมถึงมาฟังพี่เจี๊ยบกันวันนี้กันพอหอมปากหอมคอ พี่เจี๊ยบก็พูดว่า "การมาที่นี่เรามีแรงกระตุ้นละ เรามีแรงกระตุ้นก็คือ "ความอยากรู้" ก่อนหน้าความอยากรู้เนี่ยมันคือ "ความอยากเขียน" เราเดาเอาว่าอย่างนั้นนะ ก็เท่ากับว่าทุกคนในใจจะมีเรื่องอยู่เรื่องนึงซึ่งอยากบอก อันนี้เราวัดจากเพลงแรกในชีวิตเรา เราอยากร้องเพลงๆ นึงด้วยเรื่องนี้ อันเนี่ยคือ "ความอยาก" แรกเลย อยากมากอยู่ 4-5 วันเต็มๆเลย จนกระทั่งวันนึงก็ลงมากึ้งกั้งๆ ตรงเปียโนเล่นๆ แต่ว่าการเล่นดนตรีได้ก็ไม่ใช่เงื่อนไขสำคัญของเรื่องนี้ แค่บอกว่า "ความอยาก" มันสำคัญ แล้วทีนี้สิ่งที่เกิดขึ้น ในวันนั้นทั้งหมด หมายถึงว่าเพลงๆ นั้นที่เกิดขึ้นมาได้ในวันนั้น มันเกิดขึ้นจาก "ความไม่รู้" มันเกิดขึ้นจากความอยากอย่างเดียว ซึ่งอันนี้มันเป็นพลังที่สุดแสนจะบริสุทธิ์ ใช้คำนี้นะ แล้ว energy มันดีมากเลยค่ะ มันแรงมากมันทรงพลังมาก จนถึงทุกวันนี้ ไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีกแล้ว อันที่จริงแล้วนะไม่ค่อยอยากบอกอยากสอน เพราะพอรู้แล้วมันกลับไปไม่รู้ไม่ได้ พอมันเสียความไม่รู้เนี่ย เซ็งเลย (ฮ่า ฮ่า) เพราะว่าพอเรารู้ ก.ไก่ มันก็ต้องไป ข.ไข่ แล้วกว่ามันจะถึง ฮ.นกฮูก เนี่ย แต่ถ้าเราไม่รู้เลยเราซัดเลยนะ ซัดด้วยความโง่น่ะ ใช้คำนี้เลย ซัดด้วยความไม่รู้ มันกล้าหาญ มันไม่กลัวตาย มันได้งานที่มันเพียว (Pure)" (หมายเหตุ: เพลงแรกที่พี่เจี๊ยบพูดถึงคือเพลง เธอเห็นท้องฟ้านั้นไหม)

แล้วพี่เจี๊ยบก็พูดถึงอีกสิ่งหนึ่งที่เราเป็นกันทุกคน ก็คือ "เราอาจจะกลัวการวิพากษ์วิจารณ์ เราอาจจะกลัว..อาจจะใช้คำง่ายๆนะ เชี้ย แม่ง อี๋ว่ะ อะไรอย่างเนี่ย เราอาจจะกลัวคำนี้จากใครก็ตามแม้กระทั่งตัวเราเอง ตัวเราเองเนี่ยสำคัญที่สุดเลยเพราะตัวเราเองชอบอุบาทว์ตัวเอง นึกออกเปล่า อันนี้ฉันอุบาทว์ฉันทำไม่ได้เนี่ย อันนี้เป็นอุปสรรค มันช่วยไม่ได้ละ คือมันอยู่ที่เราน่ะก้าวข้ามตัวเราเองไป ก็คือเพื่อนทุกคนมีเพื่อนที่ปากหมาแน่ๆ (ฮ่า ฮ่า) เอาไอ้เนี่ยเป็นตัววัด ถัดจากเพื่อนแล้วค่อยขยายวงๆๆ จนไปเจอเพื่อนเลวอีกชนิดหนึ่งคือมึงเอาไปดิ เออ มึงเก่งจริงมึงเอาไปขายเลย ถ้ามึงได้กูยอมเดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้า อ้าว เจอกัน (ฮ่า ฮ่า) ก็เอาไปขาย นี่คือแรงขับอีกชนิดนึงนะ แรงขับจากอีกที่นึงแต่ว่าคือเกิดงานขึ้นแล้วหนึ่งชิ้น"

ในช่วงบ่ายพี่กบก็พูดคุยต่อกับน้องๆ ถึงเรื่องของ เสียง คือ Sound ที่ได้ยิน กับการเป็นดนตรี ความชอบของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้น ผลงานที่จะเกิดขึ้นได้ก็เกิดจากประสบการณ์ทางด้านเสียงที่แต่ละคนได้ยินมา ใครได้ยินหรือชอบดนตรีแบบไหน ก็จะผลิตงานที่ไม่หนีไป
จากสไตล์หรือเสียงที่ตัวเองชอบไปเท่าไหร่ ยกเว้นแต่ว่าจะมีโจทย์การทำงานที่กำหนดมาให้ ว่าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วพี่กบก็มีกิจกรรม เล็กๆ ให้น้องๆ ลองเล่นกันเรื่องเสียงดู ว่าแล้วพี่เจี๊ยบก็หยิบเอาภาพที่น้องแก้ววาดเล่นๆ ไว้ระหว่างที่นั่งฟังพี่เจี๊ยบพี่กบพูดขึ้นมาชูให้เพื่อนๆ ดูกัน แล้วก็ให้มองรูปแล้วออกเสียงตามที่รู้สึกจากภาพออกมา ก็มีตั้งแต่ "ฟิ้ววววว ปุบๆๆๆๆ ตะแหง่ว แว๊วววว วู๊บบบ วิ๊บ ชู่ ตะหวับแหงบ" ขำแบบเขินๆ กันครบทั่วทุกคน เป็นอันว่าเวิร์กช้อปนี้ ดูท่าจะผลิตเสียงใหม่ๆ ออกมาได้แล้ว พี่กบก็เอาซีดีทำนองเพลงมาให้คนละแผ่น เพื่อให้ใครที่ "อยาก" ลองเอากลับไปแต่งเนื้อใส่ทำนองกลับมาก็ได้ แล้วส่งกลับมาให้พี่เจี๊ยบกับพี่กบและเพื่อนๆ ฟังกันอีกทีหนึ่งในคราวต่อๆไป

ขอพลังความ "อยาก" จงอยู่กับท่าน...แฮ่ม